ஒரு வானம்பாடிக்
கும்பலுக்கு
எதிர்காலச் சொப்பனத்தின்
புழுதி படிந்து
குரல் வரண்டு
சிறகு சுருண்டு
கங்கையைக் கழிநீராய்க்
குரல் கமறிப் பாடுகிறீர்.
ஏழைக்கும் அடிமனத்தில்
ஆன்ம உணர்வுண்டு.
சடலத்துப் பசிதான்
சாசுவத மென்றால்
நடைபாதை தோறும்
சிசுக்கள் கறியாகும்.
இதற்கும் கீழே
இன்றைய வாழ்வின்
கோணல்களைக்
காணத் தெளிவற்றுப்
பாட்டாளிக் கவிதையென்று
அரசியலுக்குத் தலையும்
கலைக்கு வாலும்
காட்டுகிறீர்!
உயிரைக் கணந்தோறும்
கையில் பிடித்தபடி
வாழத் தவிக்கும்
ஏழைக்கு உங்கள்
ரொமாண்டிக் புஷ்பங்களும்
அக்கினிப் போலிகளும்
என்ன எழவென்றே
புரியாது.
யாருக்காய் எழுதுகிறீர்?
வயிற்றுக்கு உங்கள்
பாட்டாளிக் கவிதை
உணவல்ல.
சோறு முளைக்கப்
பயிரிடு போ!
இன்றேல் ரசனைக்கு,
மனசின் பசிக்கு
உண்மைக் கவிதைப்
பயிர் காட்டு!
கவிச்சிறகு முளைக்க
மனக்கிணற்றில் ஆழ்ந்து
வாழ்ந்து திரண்டெழுந்த
தோளிருக்க வேண்டும்.
தொழிலாளி தோளோடு
சேர்ந்துழைக்கக் கூட
தோளில் தியாகத்
தினவற்று அவனை
எதிர்காலச் சொப்பனத்தால்
சொல்லால் கொள்கையால்
கண்கட்டிக்
‘கொல்’ என்று போதித்து
அணிவகுத்து நிற்கின்றீர்
யூனிஃபார்ம கவிதைகளில்
அக்கினியின் புத்திரன்கள்.
பெயரும் பொருந்தியது;
’அக்கினியின் புத்திரன்கள்’
அத்தனையும் சாம்பல்.
தனித்து ஒருவனாய்த்
தன்னை அகழ்ந்துத்
தற்பரிவைத்
தன்மீது தானே
சுமத்தும் குற்றைத்தைத்
தகர்த்தெறிந்து,
வாழ்வின் உக்கிரத்தை
வெளிக்கொணரும்
எழுத்துத் தவம்
கூடி விசிலடிக்கும்
கும்பலுக்கு வாராது.
கேட்கிறது உங்கள்
செத்த சிறகுகள்
மாரடித்துக் கொள்ளும்
சுயதம் பட்டம்.
‘பாட்டாளி’ என்றும்
‘உழைப்பு’ என்றும்
அலறிச் சலித்த
தம்பட்டத் தோல்
தொய்ந்து
இடையிடையே குதித்தெழுந்து
’நாங்கள் புஷ்பங்கள்
ரசனைக்குப் புறம்பான
மறைவிடத்திலே முளைத்த
மயிர்க்கால்கள்’
என்றுளரத் துவங்குவது
இலக்கிய நபும்சகத்தின்
இயல்பு - இது அறிவோம்.
கும்பலில் சேர்ந்து
கோஷிக்கும் கூத்து
மனசின் துயிலில்தான்.
தூக்கத்தில் எழும்புவது
விழித்ததும் தொங்கிவிடும்.
ஏழைக்குழைக்குமுன்
மனசாய் விழித்தெழு
வாழ்வு முழுவதும்
விழிப்பே மயமாக்கும்
எழுத்தை உருவாக்கு.
அந்தவொரு பெருவிழிப்பில்
செல்லாது உந்தன்
’சுவரொட்டிக் கவிதைகள்’
எழுத்தும் உழைப்பே!
அநுபவத்தின் முழுவிரிவை
ஆழத்தை உணர்ந்து
உழைத்து எழுதுவது
அரசியல் சுவரொட்டி
எழுத்துப்பல் காட்டி
இளித்திகழும் உமக்கு
உம்முடைய தோளுணரா
பாட்டாளி உழைப்பைப்
பாடுதற்கு மட்டும்
ஏதுரிமை?
வாழ்க்கைப் பெருநிலத்தை
காலாதீதப் நீள்வெளியை
உணரத் துணிந்தகவி
சடலத்தின் பசிக்கு
முடிசூட்ட மாட்டான்.
அதைத் தணிக்க அதற்குத்
துறைகணித்து இருக்கிறது.
வாழ்வோ காலமோ
உங்கள் பிரத்தியேக
சோளக் கொல்லையல்ல;
உங்களது காவலில்தான்
அது வாழ்கிறதாய்
எண்ணாதீர்.
அரசியல் குச்சிகளின்
எலும்புக் கூட்டில்
எழுந்து நிமிர்ந்து
பழைய கிழிசல்சொற்
கோவைச் சட்டைகளுள்
மார்க்ஸீய வைக்கோலாய்த்
திணித்து நின்று
மிரட்டாதீர்
பொம்மைகளே.
கட்சித் தலைவர்கள்
‘பிரிஸ்கிரிப்ஷன்’ செய்த
கனவுகளை மட்டும்
கண்டு
கண்கள் கரியான
கபோதியே வணக்கம்!
சொற்களைக் கற்களாய்
வீசும் வெறும் கும்பல்
சுயமாய் இயங்காது.
நெரூடா போல்யாரும்
வருடித்தான் எழும்பும்.
கரித்துண்டு ஒன்றுக்கு
சிவப்புக் கலர் தோய்த்து
நெருப்பின் பெயரை
இட்டுவிட்டால் என்ன அது
சுட்டுப் பொசுக்கிடுமா?
இல்லை வெறும்
சிவப்பாய்க் கிறுக்குமோ
சொல்லும்!
(ஆறாவது ‘வானம்பாடி’யின் ‘நீங்கள் வல்லினங்கள் அல்ல’ என்ற தயாரிப்பு - சில அரசியல் நிறுவனங்கள் எழுத்தாளனை அவமானப் படுத்த செய்யும் முயற்சிகள் - ஆகியவற்றைக் கண்டவற்றின் கோப விளைவே இப்பாட்டு. எழுத்தாளனின் கெளரவத்தை, அது எங்கே வேறூன்றி நிற்கிறது என்பதைக் காட்டும் முயற்சி இது. அத்தோடு ’அரசியல் இலக்கிய’ ஆசிரியர்களுக்கு, அவர்கள் இலக்கியத்தைப் பொறுத்தவரை எந்தக் கோணத்தில் நிற்கிறார்கள் என்பதையும் காட்ட முயன்றிருக்கிறேன்)
-பிரமிள்
அஃ ஆகஸ்ட் 1972 முதன்முதலில் எழுதிய விமர்சனக் கவிதை.
நன்றி: பிரமிள் கவிதைகள், தொகுப்பு கால சுப்ரமணியம்.
உண்மையான கலைஞன் கும்பலுக்கு எதிரி.
பிரமிள் ’அறம்’ பாடி, கிட்டத்தட்ட நாற்பதாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. அந்த மொண்ணைத்தனம் போய் புதிய மொக்கைத்தனம் வந்திருக்கிறது. புதிய கும்பல் கபோதத்தையும் அம்பலப்படுத்தும் வகையில் தீவிர இலக்கிய வாசகனுக்கு எது இலக்கியம், என பிரமிளின் இந்த எழுத்து இன்றும் அடையாளப்படுத்துகிறது.
ஆச்சரியப்படத்தக்க ஒற்றுமைகள் இரண்டு கும்பலுக்கும் தலைமையகம் ‘கோவை’ ஒன்று ரொமாண்டிக் முற்போக்கு மற்றது ரொமாண்டிக் பரப்பிலக்கியம்.
உள்ளீடற்ற முற்போக்கு மொண்ணைக் கவிதைகளை அம்பலப்படுத்தி பிரமிள் எழுதியது, பீம்சிங்கின் ’ப’ வரிசைப் படங்களையும் நாணச்செய்யும் அதீத நாடகீய ஒப்பனைக் கதைகளை, உயர்ந்த இலக்கியம் என்று முன்னிலைப் படுத்தித் தகர டப்பாக்களை உடுக்காய்த் தட்டியபடி நாட்டியமாடும் கோமாளிகளுக்கும் பதில் சொல்கிறது.
திறந்த மனத்துடன் பார்க்கத் திராணி இருப்பவர்களுக்காக இங்கே இது மீள் பதிவாகிறது.